Pochodził z kujawskiej linii rodu. W 1275 roku wspólnie z bratem Kazimierzem objął rządy w niewielkim księstwie brzeskim. Od 1288 roku konkurował o tron krakowski i Małopolskę najpierw z Henrykiem Probusem, a następnie królem Czech Wacławem II. W 1296 roku, na mocy wcześniejszego układu o dziedziczeniu, zajął część Wielkopolski, dotąd rządzonej przez Przemysła II.
W 1299 roku pod przymusem złożył hołd lenny Wacławowi II, ale nie dochował mu wierności i w 1300 roku został siłą usunięty z kraju. Wbrew legendom, kolejne lata spędził nie w ojcowskiej grocie, ale na emigracji.
W 1304 roku powrócił z Węgier i ponownie podjął walkę o władzę. Do 1306 roku utwierdził się w Małopolsce, na Kujawach i Pomorzu, choć te ostatnie wkrótce utracił na skutek krzyżackiego oszustwa. W latach 1313-1314 państwo Łokietka powiększyło się jeszcze o Wielkopolskę. 20 stycznia 1320 roku władca koronował się na króla Polski, zaogniając spór z Pragą.
Od 1329 roku Władysław Łokietek prowadził ciężkie wojny z Krzyżkami i Czechami, na skutek których utracił Kujawy. Zmarł prawdopodobnie na skutek wylewu.
15 sierpnia 1317 r. król Władysław Łokietek wydał akt lokacyjny, który potwierdzał miejskość Lublina.